|
|
آيا اين قول كه عرفان هفت مرتبه دارد، صحيح است؟ لطفاً برخي از مراتب آن را شرح دهيد. |
در پاسخ شما بايد گفت خير، اين امر كه عرفان هفت مرحله داشته باشد امر ثابتي نيست. به عنوان مقدمه لازم است بدانيد عرفان در يك تقسيمبندي، از دو بخش نظري و عملي تشكيل شده است. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چه كنيم كه خدا را دوست داشته باشيم؟ |
محبت در گرو توجه به نعمت يا خدمت است. ياد نعمتهاي خدا، علاقة ما را به او زياد مي كند، چه نعمت هاي عمومي و چه نعمتهاي خصوصي.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
معرفت ا... و معرفت معصومين را چگونه به دست آوريم يا بخواهيم؟ |
معرفت ا... و معرفت معصومين عليهم السلام در ارتباط با يكديگرند به هر كدام كه انسان معرفت يابد، به شناخت ديگري نيز ميتواند دست يابد (دل اگر خدا شناسي همه در رخ علي بين به علي شناختم من به خدا قسم خدا را) اما اين پيمودن طريق، نيازمند تفكر و مجاهده و مبارزه با نفس است كه به توضيح آن خواهيم پرداخت.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا راه عرفان خطرناك مي باشد و كار هر كسي نيست كه اين راه را پي بگيرد؟ چگونه مي توان اين راه را پي گرفت؟ |
زياد بوده اند كساني كه از پيروان قرآن واسلام به شمار مي رفته اند و قدم در طريق سلوك گذاشته و مجاهدتهاي طولاني هم داشته اند، ولي به جهت عدم تعبّد كامل در برابر قرآن و اسلام و به جهت دخالت دادن آراء و نظرهاي خود و ديگران، به انحراف كشيده شده و در معرض خطرات اين راه قرار گرفته |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا انسان مدتي از نظر معنوي در درجة خوبي قرار دارد ولي بعد از مدتي كمي از درجة خود پايين ميآيد؟ |
آنچه را شما نوشتهايد در اصطلاح عرفا و ارباب سير و سلوك از آن به "قبض و بسط" تعبير ميشود. استاد مصباح در اين زمينه ميفرمايند: "بر اساس شدت و ضعف ارتباطي كه انسانها با خداوند دارند و بر حسب تدبيراتي كه خداوند دربارة بندگان خويش دارد، حالات آنها در ارتباط با خداوند متفاوت ميگردد.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آيا مي توان روش عرفا و سيرو سلوك عرفائي آنها را به عنوان راه زندگي انتخاب كرد؟ |
كسب معارف اسلامي راههاي متعددي دارد، چنانچه شهيد مطهري در كتاب آشنايي با علوم اسلامي آن را مطرح فرمودند كه علم عرفان يكي از راههاي كسب معارف الهي است، كه هر كدام از آن راهها اثري در انسان دارد.. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
اگر شخصى بدون علم به حرمت كارى آن را به اميد رحمت الهى انجام دهد، آيا مشمول رحمت خدا مى شود؟ |
اگر كسى كارى را به خيال آنكه واجب است به اميد ثواب انجام دهد در واقع حرام باشد، -چنان كه برخى محقّقان فرموده اند - خداوند ثواب انقياد و فرمانبرى را به وى عنايت مى فرمايد. چنين شخصى از عقاب آن كار مصون خواهد بود; زيرا به حرام بودن آن علم نداشته است./ |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
آيا اميدوارى به رحمت خداوند زمينه ارتكاب گناه نمى شود؟ |
كسانى كه با اميد به رحمت خداوند گناه مى كنند بايد بدانند خداوند همان گونه كه داراى رحمت است، كيفر وى نيز براى گناهكاران آماده است; بنابراين، اشتباه است كه تنها به رحمت خدا توجّه كنيم و خويشتن را از خشم او درامان بدانيم |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
چرا بخشش و رحمت گسترده و بى پايان خداوند، شامل حال برخى از گناه كاران مانند مشركان نمى باشد؟ |
بى ترديد رحمت خداوند، بى كران و دربرگيرنده هر چيزى و هر كسى است. در دعاى كميل مى خوانيم: «اللهم انى اسالك برحمتك التى وسعت كل شئ»; |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حال كه خدا ما را آفريده بايد آنچه نيازمنديم بما بدهد؟ |
خداوند حكيم و مهربان كه از روى رحمت و حكمتش بشر را آفريد بى گفتگو آنچه نيازمند بوده برايش ايجاد فرموده است منتهى بايد دقّت كرد كه نيازمنديهاى بشر را چطور بايد تفسير كرد.
|
|
|
|
|
|
|
|