آرامش نهايي علامه محمد تقي جعفري
پروردگارا، خداوندا، بارالها، آفريدگارا، بارقههاي فروزاني
هستندكه از اعماق جان ما برميآيند و در اعماق جهان هستي فرو
ميروند و آنچنان درخشندگي به جهان هستي ميدهند كه جهان را براي
مورد توجه قرار گرفتن خداوندي برازنده ميسازند.
در هيچ يك از فعاليتهاي رواني ما پديدهاي را نميتوان نشان داد
كه از فعاليت روح به هنگام نيايش عميقتر و گستردهتر بوده باشد.
درك ما، مشاعر ما، تخيل ما، وجدان با عظمتتر از جهان هستي ما،
همگي در حال نيايش در هم ميآميزند و اقيانوس جان را ميشورانند.
اين هيجان و شورش آنچنان هماهنگ و با عظمت و جدي انجام ميگيرد
كه نه تنها درون ما را از هرگونه آلودگيها و كثافات پاك ميكند،
بلكه در اين حال احساس ميكنيم كه روح ما با گسترش بر همه هستي،
روزگار هجرانش سر آمده و با ورود به جان كمال الهي به آرامش
نهايياش رسيده است.
«برگرفته از كتاب نيايش امام حسين(ع) در عرفات ص10 »
رسول اكرم(ص):
الدعاء مخ العباده و لا يهلك مع الدعا واحد
دعا مغز (و عصاره) عبادت است و هيچ كس با دعا هلاك نميشود.
«بحارالانوار 93/300/37»
الدعا سلاحالمومن و عمودالدين و نورالسموات والارض
دعا سلاح مومن و ستون دين و نور آسمانها و زمين است.
«الكافي 2/468/1»
امام علي عليهالسلام:
الدعاء مفتاح الرحمه و مصباحالظلمه
دعا كليد رحمت و چراغ تاريكي است.
احب الاعمالي الي الله عزوجل فيالارض الدعا
بهترين اعمال نزد خدا در زمين دعا است.