كالبد شكافى يك حماسه

نوشتن پيرامون جنگ، بررسى دلايل وقوع جنگ و برخوردى واقع بينانه با آسيب ها و تبعات آن امروزه بيش از هر زمان ديگرى ضرورى به نظر مى رسد. در حال حاضر كشور ما در معرض حملات مختلف است، به نظر مى رسد گاه دولت هاى سلطه طلب كشور ما را براى توجيه ناكارآمدى سياسى خود كه داعيه رهبرى جهانى

را دارند متهم مى كنند! از سويى ديگر نوعى بى تفاوتى در طرز تفكر و ديدگاه نسل جوان ما به چشم مى خورد! پس براى ايجاد شور و اشتياق دوباره نسبت به تقويت حس

معنوى جوانانمان و دور كردن آن ها از اين بى تفاوتى آرام و راكد كه در روح و قلبشان رخنه كرده است، بايد دوباره و دوباره و هزار باره دفاع مقدس كالبد شكافى شود. توسط

انديشمندان و هنرمندان تعبير و تفسير شود. كنگره، بحث و كارهاى تبليغى گسترده اى به زبانى ساده و شيوا در سطح گسترده اى صورت گيرد، نه به منظورآماده شدن يا

آماده كردن نسل جوان جهت مقابله و مبارزه بلكه براى توضيح واقعيت ها.
آرى بايد واقعيات جنگ را براى نوجوانان و جوانانمان توضيح دهيم. ابعاد مختلف اين دفاع جانانه را بازگو كنيم. حتى آسيب هاى حاصله از اين مبارزه را شجاعانه بازگو كنيم تا

خداى ناكرده به جنگجو بودن و ماجراجويى متهم نشويم!
بايد حماسه نسلى كه خالصانه و غيرتمندانه دست هاى ناپاك را از سرزمين مادرى ما دور كردند، از شرافت ملى ما دفاع كردند، صادقانه بازگو كنيم. نسل امروز در معرض

هجوم هجمه هاى مختلف فرهنگى قرار گرفته است، بيگانگان براى دور كردن اين نسل از ارزش ها و باورهاى والاى الهى. انسانى، بومى و قومى، سرزمين ما حيله ها و

مكرهاى مختلفى را بكار مى بندند! پس بايد از آن ها محافظت كنيم و نگذاريم روح لطيفشان بازيچه دست هاى آلوده شود.
بايد براى آن ها توضيح دهيم كه پدرانشان، آن نسل ارغوانى، تنها دفاع كرده اند، هزينه داده اند و هنوز هم كشور تاوان اشتباه و خطاهاى يك غريبه خونريز را پس مى دهند!
پس مبادا ايثار و از خود گذشتگى آن ها را فراموش كنيم! ما تا ابد مديون جانبازى و جانبخشى آن بزرگ مردان هستيم.
امروزه ضرورى مى نمايد در زمينه انتقال مسايل فرهنگى ايثار و از خودگذشتگى ايثارگران به نسل جوان پوياتر عمل كنيم تا از اين نسلى كه با اينترنت و ماهواره و آن لاين هاى

مختلف به دنيا آمده، رشد كرده و پا گرفته است در مقابل عوارض انحراف محافظت كنيم. زيرا تقويت حس ديگرخواهى و غيرتمندى در حقيقت تقويت روح معنوى اين جسم

هاى جوان است و وقتى معنويت در روح آن ها حاكم شود خود در مقابل هجوم انحرافات بى وقفه دنياى امروز از خودشان حراست خواهند كرد. پس تقويت حس غيرتمندى،

مردم دوستى، وظيفه شناسى و احساس مسووليت آن بى تفاوتى سرد را از جسم و روحشان دور مى كند.
انديشمندان، فرهنگ ايثار و شهادت را در جامعه دوباره معنى كنند، ايثارگرى را به شكل يك توتم در جامعه مطرح كنند و ايثار را يك واژه مقدس ولى كاربردى در فرهنگ لغات

زندگى روزمره معرفى كنند، در اين راه زبان هنر بسيار زبانى گويا و تاثيرگذار است، قلم، فيلم، تئاتر بايد تراوشات فكرى انديشمندان و دغدغه هاى نسل گذشته را به جوانان

امروز انتقال دهند تا آن ها هم چون پدران خويش با تفكر و تعقل به دفاع از آرمان هاى مقدس و ملى ايران عزيزمان بپردازند. مگر نسل گذشته تافته جدا بافته بود؟! نه هرگز.
سربازان و جانبازان و رزمندگان جنگ انسان هايى عادى بودند كه از دل همين مردم كوچه و خيابان سر بر آورده بودند! آن ها هم جوان بودند و جوانى مى كردند و موجوداتى

فرازمينى نبودند! از همين مرز و بوم بودند، زير همين آسمان زندگى مى كردند، در روزمرگى همين زندگى ايام مى گذراندند، اما به هنگام تعرض و تجاوز بيگانگان ، ناگهان از

دلبستگى هاى عاطفى دل بركندند و به دفاع از حريم كشور پرداختند، ما اين دفاع را براى فرزندان آنان معنى كنيم. بدور از افراط و تفريط بايد از فرهنگ ايثار و شهادت سخن

بگوييم، بدون آن كه پذيرش اين فرهنگ را براى انسان هاى عادى امرى محال جلوه دهيم و اين طور وانمود كنيم كه شهيدان از ابتدا عارفانى وارسته بودند كه پس از سال ها

رياضت كشيدن به اين درجه از خلوص رسيدند ، نه ... نه ... نه ...
فرهنگ ايثار و شهادت يعنى توضيح اين كه چگونه يك كارگر، يك كاسب، يا يك معلم كه در كسوت فرد معمولى در جامعه زندگى مى كند، عاشق مى شود، ازدواج مى كند، كار

مى كند، دوست مى دارد، بيزار مى شود! ناگهان در هنگام احساس خطر در كسوت يك مبارز قوى دل به فنا شدن مى سپارد؟! او وقتى جنگ تمام شد دوباره در نقش يك فرد

عادى به زندگى بازمى گردد؟!
آرى ضرورت دارد دوباره آن جنگ تدافعى تحميل شده را معنى كنيم، و انديشمندان بايد آن حماسه بزرگ ايرانى را كالبدشكافى كنند و دانسته هايشان را با زبانى ساده در

اختيار نسل امروز قرار دهند، نسلى كه از سطوح هوشى بالايى برخوردار است، امكان دسترسى به تكنولوژى مدرن را نيز دارد، پس اين جوان، اين نوجوانان را جدى تر بگيريم

...
• رويا مجيدى
منبع: ویژه نامه سروقامتان روزنامه جوان