فرمود: برای چه منظوری و چه كسی گفته است؟ در آن ایام نماینده ایشان در ارتش، حضرت آیت الله خامنهای بود. وی را فراخوانده و خطاب به ایشان فرمود: راضی نیستم چنین كاری صورت گیرد و این را بدانید هر شرایطی در اینجا پیش آید به هیچ كجا نمیروم و از ادامه این برنامه رضایت ندارم. بلافاصله آن زمین را به همان حال گذاشتند. [1] حضرت امام راضی نبود زندگی متفاوتی از قشر محروم جامعه داشته باشد. روزهای سخت جنگ تحمیلی بود و دشمن با حملات هوایی و موشكی نقاط گوناگون كشور را مورد هدف وحشیانه خود قرار داده بود. افراد متمكن با پناه بردن به محلهای امن، خود را از تیررس یورشهای خصم نجات داده بودند ولی مردمان عادی و محرومان با استقامت و پایداری وصف ناپذیری به سكونت خود در شهرها ادامه دادند. در این هنگام قرار شد برای امام پناهگاهی احداث شود. وقتی ایشان از موضوع مزبور باخبر شد، فرمود: به هیچ وجه آنجا نخواهم رفت! پناهگاه ساخته شد ولی تا آخرین لحظه امام را در خود ندید. اصرار مسؤولان كشور هم فایدهای نداشت،[2] یك مرتبه حاج آقا احمد به ایشان گفت: بیایید و حداقل اینجا را ببینید! امام فرمود: از همین بیرون پیداست. و چون باز هم به ایشان برای استفاده از پناهگاه در هنگام حملات هوایی اصرار شد، فرمود: نمیروم. مردم باید بدانند كه اگر من به جایی بروم كه بمب، پاسداران اطراف منزلم را بكشد و مرا نكشد من دیگر به درد رهبری این مردم نخواهم خورد، زمانی میتوانم به مردم خدمت كنم كه زندگیام مثل آنان باشد.[3] من هرگز محل اقامت خود را ترك نخواهم كرد و میخواهم موشك به سرم اصابت كند و شهید شوم ! [4] خانه و حسینیه جماران مدت ده سال میزبان حضرت امام خمینی بود. تیم پزشكی متشكل از متخصصان متعهد در مجاورت خانه امام استقرار داشتند. خانه روبهروی حسینیه به منظور ارایه خدمات درمانی و معالجات لازم در نظر گرفته شد و حضرت امام مشروط به اینكه مركز طبی مزبور خدمات عمومی ارایه دهد با تأسیس آن موافقت كرد. امام دو بار در این بیمارستان بستری گردید كه بار دوم عروج اندوهبار حضرتش رقم خورد اما پس از رحلت آن بزرگوار این مكان به مثابه یادگار او بر جای ماند و اتاق عمل وی اكنون به كانون زیارت عاشقانش تبدیل گشته است. در روز و شب پانزدهم خرداد 1368 میلیونها نفر از مردم تهران و سوگوارانی كه از شهرهای دیگر آمده بودند در مصلای بزرگ تهران اجتماع كردند تا برای آخرین بار با پیكر معطر و مطهر عبد صالحی كه با قیامش به احیای ارزشها و میراندن رذایل پرداخت، وداع نمایند و در نخستین ساعات بامداد روز بعد، آن عاشقان كوی ولایت با چشمانی اشكبار به امامت حضرت آیت الله گلپایگانی بر پیكر رهبر محبوب خویش نماز گزاردند و با تشییع با شكوهی بدن آن روح قدسی را كه میهمان عرشیان گشته بود در مكانی كه اكنون به عنوان حرم مطهر امام خمینی به میعادگاه و زیارتگاه مسلمانان جهان و شیفتگان عالم تبدیل شده، به خاك سپردند. این بود شرحی مختصر از محل سكونت رهبری كه به عنوان احیاگر اسلام ناب محمدی و بازگرداندن عزت بر باد رفته و ارزشهای از یاد رفته در جهان مشهور است و آسمان دنیای تشیع را با طلوع خویش پرتو افشان نمود و بوستان معنویت را عطرآگین ساخت و چشمه سار حكمت و اندیشه و معارف قرآن و عترت را به سوی مزارع تشنه حقیقت جاری نمود. باشد كه علاقهمندان به ساحت مقدس آن وجود پر بركت ساده زیستی و قناعت آن مرد خدا را سرمشق زندگی خویش سازند و سیره و سنت امام راحل را چون جویباری جاویدان در روابط اجتماعی خویش جلوهگر نمایند. غلامرضا گلي زواره - با اندکي تلخيص از مجله پيام زن، ش91 منبع :www.andisheqom.com -------------------------------------------------------------------------------- [1] . پا به پای آفتاب، ج دوم، ص 252 ـ 253 [2] . همان، ج اول، ص 249 ـ 250 [3] . همان، ج اول، ص 85 [4] . همان، ص 250 |